İstifa ve İlk Haftasonu

Evet, sonunda yaptım. Uzun zaman dilimde süründürdüm, hayalini kurdum, dostlarla fikrine ikna oldum. Ama sonunda eyleme döktüm:

İstifa ettim.

Bugün işsiz olduğum ilk Pazar günü.

Pazar kahvaltısında yakın bir dostumuzla birlikteyiz. Normalde olsa kahvaltıdan sonra hemen yeni hafta için hazırlanmaya başlardım. Ama şuan kahvaltının tadını çıkarıp, biter bitmez de kendimi kanepeye atarak keyif yapmaya başladım. Uzun zamandır merak ettiğim ve sevdiğim bir arkadaşımın hediye ettiği şu kitabı okumaya başlayacağım birazdan da. Hangi kitap olduğunu önümüzdeki günlerde pasajlar paylaşırken söylüyor olurum.

İstifa methiyeleri düzmeyeceğim ama yaratıcı üreticiliğe, doğaya, arkadaşlığa, kitaplara ve aşka daha çok zaman ayırabilecek olmak iyi hissettiriyor. Ahh, tam da şuan Ferze çalıyor Spotify’da, Burhan Berken. Bu şarkı beni bir tuhaf yapıyor. Sözlerini anlayamıyorum hiç, uzaklarda, hiç görmediğim coğrafyalarda yaşayan insanların dilinde söyleniyor sanki. Ama bir o kadar da anlıyor gibiyim, yakından, hemen yanı başımdan, kanlı canlı bir ses söylüyor gibi. Yakın ve uzak ne kadar göreli ve ben ne kadar çaresizim bu diyalektik içerisinde.

Dışarıda yağmur yağıyor, damlalar pencereden süzülüyor ve Pazartesi hiç olmadığı kadar heyecanlandırıyor şimdi. Yeni bir gün, daha özgür olduğum bir gün, bir önceki günden daha fazla üretemediysem kendime yükleneceğim bir gün. Ama yetişmeyeceğim, dakikaları saymayacağım, saatlerce sandalyemde oturmayacağım, sevdiklerimle sohbetimi 1 saate sıkıştırmayacağım.

Pazartesi geliyor, haydi hoş gele…